Nee, ik wil niet de beste zijn!

Vannacht werden de Oscars uitgereikt. Een hele gebeurtenis in Hollywood die dit jaar specifiek onze Belgische aandacht trok doordat de film Rundskop (Bullhead) ook een Oscar-nominatie te pakken had.
De kansen om uiteindelijk ook een Oscar binnen te halen, werden zelfs hoog ingeschat. De media heeft heel het Hollywood avontuur van Michaël R. Roskam en Matthias Schoenaerts dan ook uitgebreid in beeld gebracht.

Uit de talloze interviews die we om onze oren gesmeten kregen over dit onderwerp, was het de uitspraak van Dominique Deruddere die me verder deed nadenken:

Het mag geen competitie zijn, kunst is niet gemaakt om competitie te zijn. Ze hebben niet gewonnen, maar ze hebben ook zeker niet verloren.

Wat is competitie eigenlijk? En is het werkelijk zo dat competitie een versterkend effect heeft?

We horen regelmatig de uitspraak dat je door competitie het algemene niveau kunt verhogen. Laat mensen tegen elkaar uitkomen, en ze zullen hun best doen om beter te zijn dan de andere. Die andere wil zich niet laten doen, en zal op zich ook terug beter willen worden. Door deze cyclus zouden we het algemene niveau kunnen opkrikken.

Op zich klinkt het heel logisch, alleen zijn er serieuze beperkingen aan deze denkwijze.
Deze denkwijze vindt zijn oorsprong in de sportwereld. Daar is het onderwerp van de competitie strikt afgelijnd: wie het verste gooit heeft gewonnen, wie het hardste loopt is de snelste,...
Zolang er geen andere factoren aan te pas komen, kun je inderdaad van een zuivere competitie spreken. Vanaf er echter meerdere invloedsfactoren bij komen kijken, wordt het veel moeilijker.
Want wie wint de autorace? De piloot met de beste stuurvaardigheid of de piloot met de krachtigste motor onder de motorkap?
Dat geeft plots een heel andere beleving van het begrip "de beste zijn".

Als je het buiten de sportwereld trekt, wordt het al helemaal ambigu.

Neem nu bijvoorbeeld terug die Oscar uitreikingen. Wat betekent die Oscar van "beste" film, "beste" acteur, "beste" actrice, "beste" scenario, of "beste" kostuums eigenlijk?
Het is een gewogen mening van een select publiek.
Voor sommigen onder ons zal dat select publiek een representatieve keuze kunnen maken, maar voor een even groot deel (of zelfs een groter deel) van de mensheid geldt die keuze niet. Zij hebben dan een andere interpretatie van "beste".
En wie heeft er dan gelijk?
"Over smaken valt niet te twisten" is een spreuk die niet voor niets bestaat!


Dit kun je ook doortrekken naar je eigen leven. Want hoe kun jij de "beste" mama of papa zijn? Hoe kun jij "de beste" zijn in je eigen vak of professionele vorming?

Vanaf je er werkelijk naar streeft om "de beste" te zijn, ga je jezelf vergelijken en/of spiegelen aan wat er zich rond jou afspeelt.
Als je uit je eigen vergelijk dan van jezelf vindt dat jij "de beste" bent, besef dan dat je jezelf alleen hebt vergeleken met je omgeving, en dat de wereld nog veel groter is dan dat. In dat geval ben je dus hoogstens een sub-optimum in het geheel.
Als uit je eigen vergelijk blijkt dat je niet de beste zou zijn, dan zal imitatie of het overnemen/kopiëren van wat de andere(n) doen zich heel snel opdringen als gemakkelijke oplossing om toch "de beste" te worden.
Dit zal echter nooit verder geraken dan een geveinsde oplossing.

Het antwoord is eenvoudig!

Strijd niet om de beste te zijn, strijd om uniek en authentiek te zijn!


Jij bent wie je bent, en enkel jij kunt je beste zelf zijn!

.