Tijdens mijn laatste vakantie, een paar weken geleden, viel het mij op hoe mijn aandacht steeds werd afgeleid naar de de vele "studieobjecten" die zich rond mij bevonden. Zelfs al ben je op vakantie, dan kun je het knopje van "coach zijn" niet uitschakelen. Dat in combinatie met mijn vaderrol - die zich samen met m'n zoontje al 14 maanden aan het ontwikkelen is - maakte dat ik vooral lette op hoe families hun vakantie beleven, hoe ze met elkaar omgaan, of er spanningen aanwezig waren of alles eerder van een leien dakje liep,...
Je ziet dan net zoveel verschillen als dat je families ziet. Je ziet heel gestroomlijnde families, en je ziet families waar het elke minuut vechten is om vooruit te komen.
Naast deze extremen heb ik toch moeten vaststellen dat het merendeel van de opvoedings- en omgangsmethoden die ik ouders heb zien gebruiken, me helemaal niet aanspreken. Bovendien kon ik ook vaststellen dat die methoden helemaal niet effectief waren. Of om het anders te zeggen: datgene wat de ouder ermee wou bereiken, liep uiteindelijk toch wel anders af...