...jullie kunnen alles worden...

"...jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent, maar je moet geduldig leren wachten, tot je later groter bent..."

Zingt Stef Bos in zijn nummer "Is dit nu later", waarin hij mijmert over het verschil tussen wat je nu bereikt hebt in je leven en hoe je vroeger als kind naar het leven keek.

Los van het feit dat we als volwassenen anders naar het leven kijken dan we dat als kind deden, en los van het feit dat we onderweg wel meermaals afwijken van het pad dat we intrinsiek wilden bewandelen, wil ik nu focussen op het eerste stukje: "...jullie kunnen alles worden...".

Kunnen we werkelijk alles worden? Of hebben we ergens een 'voorgeprogrammeerde' beste weg?
Of met andere woorden, is talent aangeboren of is talent iets wat je verwerft?

Hier bestaan heel veel verschillende meningen en zienswijzen over. Het boek "The Talent Code" van Daniel Coyle zit helemaal in de strekking dat je talent ontwikkelt, en gaat dit op een biologische wijze verklaren.

Even een overzichtje van een paar opmerkelijke zaken die ik in het boek ontdekt heb, kort en in mijn eigen woorden weergegeven:
Stel dat talent aangeboren zou zijn...
Wat ben je dan met je aangeboren talent om bijvoorbeeld een briljant computerprogrammeur te zijn, als je toevallig geboren wordt in de Middel Eeuwen? Of wat ben je met je fantastische talent van zwaarden smid als je vandaag geboren wordt? En hoe zouden jouw genen, cellen en moleculen waaruit je bent opgebouwd nu weten welk talent in welke tijdsgeest zou passen?
Met andere woorden, talent als een aangeboren iets 'geïnstalleerd' hebben in je lichaam zou vanuit evolutionair standpunt een grote verspilling zijn. Een ontelbare reeks van talenten zou aanwezig moeten zijn, waarvan door de tijdsgeest maar een zeer beperkt aantal echt tot hun recht zouden kunnen komen.

Talentontwikkeling is een biologisch proces:
Alles wat we uitvoeren wordt gestuurd vanuit onze hersenen. Zij geven een impuls die via onze zenuwbanen naar de juiste spier of cel worden geleid, zodat daar de activiteit kan plaatsvinden. Dat gebeurt met alles zo: een fysieke beweging, lezen, schrijven,...

Nu gebeurt er iets heel spannend wanneer hetzelfde zenuwcircuit frequent wordt gebruikt: dan wordt het beter!
Er is namelijk een stof (myeline) die onze zenuwbanen omwikkelt. Je zou het kunnen aanzien als isolatie rond een elektrische geleider met speciale eigenschappen. Het is namelijk zo dat hoe beter een zenuwbaan omwikkeld is met myeline, hoe sneller en accurater die zenuwbaan zal functioneren.
Je maakt daardoor bij wijze van spreken van een koperen elektriche geleider een breedband internet verbinding.

Als we ons dus een talent willen aanleren, dan komt het er eigenlijk op neer om dat specifieke zenuwcircuit heel frequent te activeren, waardoor telkens net iets meer myeline wordt gevormd, en dus telkens de 'verbinding' beter wordt.

Dat is dan ook de reden waarom het zo moeilijk is om bepaalde gewoonten af te leren: die zenuwcircuits zijn nu eenmaal 'beter' ontwikkeld dan de andere zenuwcircuits. Willen we echt een andere gewoonte aannemen, dan zullen we net zo lang moeten volhouden totdat het nieuwe zenuwcircuit 'beter' wordt dan het oude.

Talentontwikkeling vraagt tijd.
Als je talenten ontwikkelt zoals hierboven beschreven, dan is het dus een puur biologisch proces gekoppeld aan de frequentie waarmee je iets doet. Je kunt niet verwachten dat die myeline cellen zich ontwikkelen wanneer je iets eenmaal gedaan hebt. Het is - letterlijk - een groeiproces waarbij langzaam maar zeker je steeds beter wordt in wat je doet.

Perfectioneren door fouten te maken:

Stel dat je intens aan het oefenen gaat, en je zo je laagjes myeline opbouwt. Dan zul je op een bepaald moment heel goed in iets geworden zijn. Om dan nog verder te perfectioneren, zul je bepaalde delen van dat specifieke zenuwcircuit nog verder moeten ontwikkelen. Dat doe je door heel bewust fouten te gaan maken op die onderdeeltjes waar je nog net niet goed genoeg in bent. Blijven fixeren op die kleine onderdeeltjes zal maken dat in je zenuwcircuit ook die deeltjes nog net iets meer 'omwikkeld' worden.

Tijd, gerichte oefening en veel passie!
Dat zijn de drie elementen die je nodig hebt om echt een talent te ontwikkelen:

• Tijd, omdat het een biologisch proces is dat nu eenmaal langzaam verloopt
• Gerichte oefening, omdat je daarmee je zenuwcircuit heel gericht gaat perfectioneren
• Veel passie, omdat je anders nooit het geduld en de uithouding zult hebben om steeds weer opnieuw dezelfde activiteit of handeling te herhalen, gericht op zoek te gaan naar waar je jezelf nog kunt verbeteren, en dit vooral eindeloos lang vol te houden.

Er zijn natuurlijk nog veel meer aspecten die in het boek belicht worden, maar bovenstaande zaken vond ik zeker de moeite om even met jullie te delen.

En afsluiten kunnen we doen met een mooie samenvatting van Daniel Coyle zelf:

Skill is insulation that wraps neural circuits and grows according to certain signals.

En voor wie interesse heeft gekregen in het boek, hier nog een voorsmaakje:

.