Het effect van de gouden plak

Vorige week kreeg ik de kans om Kirsten van der Kolk te ontmoeten, en haar verhaal te aanhoren over haar weg naar Olympisch goud.
Een mooi en heel persoonlijk verhaal over wat het vraagt om de hoogstmogelijke sportieve onderscheiding te behalen.



Waar sport voor de meeste van ons ontspanning en amusement is, is topsport echt werk. Nochtans is onze perceptie op dat werk wel helemaal anders. We accepteren het, sterker nog, we vinden het zelfs logisch dat een topsporter helemaal voor zijn sport leeft. Maar wanneer een 'gewone' werknemer heel zijn leven in het teken van z'n werk zet, dan plaatsen we grootte vraagtekens bij de work-life balans.

Anderzijds is een sporter terecht fier op z'n overwinningen en koestert hij/zij de herinnering aan de weg naar die overwinningen met heel zijn/haar hart. Die weg, het harde werk en alle herinneringen worden dan gematerialiseerd in de gouden plak.
Maar wie onder ons is terecht fier op z'n werk en de behaalde resultaten? Wie heeft er thuis een trofeeënkast staan met zijn belangrijkste zakelijke deals of verwezenlijkingen?

Deze twee terreinen kunnen nog heel veel van elkaar leren!
Sporters die heel projectmatig en zakelijk bezig zijn met hun 'job', behalen over het algemeen zeer goede resultaten. En daar is het verhaal van Kirsten van der Kolk - die zelfs een ondernemersplan uitwerkte voor haar comeback - een heel mooi voorbeeld van.

In de andere richting denk ik dat wij allemaal ook nog heel veel kunnen leren van de sport zelf, zowel voor ons zakelijk als voor ons privé leven.

Je kunt geen topprestaties neerzetten wanneer je in je hoofd met andere dingen bezig bent. En dat maakt sport zo puur. Je ziet de mens zoals hij dan echt is. Winnen of verliezen, het raakt je tot diep in je hart.
En bij het sporten werk je steeds - bewust of onbewust - toe naar het slagen in een bepaalde uitdaging. En als je die uitdaging bereikt hebt, dan ben je terecht fier op jezelf! Wat dat succes dan ook mag zijn: waar de ene streeft naar een overwinning, streeft de ander er naar om het gewoon gedaan te hebben.
Maar hoe dikwijls verliezen we in het dagelijkse privé of professionele leven onze doelen uit het oog (als we al doelen hebben en nastreven)? En wie is er terecht fier wanneer je na een werkdag thuiskomt van je werk, gewoon omdat je bent gaan werken? Of wie koestert de herinnering van een professioneel succes zodanig hard dat je het in een trofeeënkast zou willen bewaren?

Het zou mooi zijn als we wat meer van die sport-mentaliteit in ons leven kunnen installeren.
Een belangrijk uitgangspunt daarvoor lijkt me hoe we tot 'onze' sport komen: ons gevoel van wat we graag doen, wat bij ons past, of wat het beste aansluit bij een hoger doel dat we willen bereiken (zo het is bijvoorbeeld verstandiger om te lopen als je wilt afvallen dan om te fietsen).
Op die manier maken we een keuze die heel sterk van binnen uit gedreven is. Een keuze die dus zeer sterk komt vanuit ons hart, en dus aansluiting vindt bij onze passie.

In het 'gewone' leven, zullen we onze belangrijke beslissingen veel meer maken met ons hoofd en vanuit het cognitieve: wat is goed om te doen? Ik zal maar voor ingenieur studeren, want er zijn al zoveel kinesisten. Er wordt van mij verwacht dat ik naar dat feestje zal gaan. Bekeken vanuit mijn rol, zou ik me best zo gedragen...


Voor mij - als fervent sporter - was het een zeer bijzonder moment om na de presentatie van Kirsten ook nog de echte gouden Olympische medaille in m'n handen te mogen houden. En zelfs al had ik niets te zien met het ganse traject tot aan dat goud, ik voelde de emotie.
Diezelfde emotie heb ik nog nooit gevoeld wanneer iemand mij het resultaat van zijn werk laat zien.

Ik geef dan ook graag aan ieder van ons volgende suggestie/uitdaging mee:
Maak het persoonlijk, maak het van jezelf, en kies altijd resoluut voor datgene wat je echt graag doet!

Dan kun jij ook met even veel passie en emotie over jouw 'gouden plak' vertellen!