Hoop doet leven...letterlijk!

Het placebo-effect kennen we allemaal wel. We nemen een pilletje - dat eigenlijk geen werkzame bestanddelen bevat - en alleen door het idee dat het pilletje ons zal helpen, voelen we ons beter.

Een heel krachtig voorbeeld van hoe onze geest ons lichaam kan sturen.

Binnen de geneeskunde is dit dan ook een gekend fenomeen, en wordt het dan ook regelmatig gebruikt als controlemiddel om vast te stellen of een geneesmiddel ook echt "werkt", en niet enkel het placebo-effect opwekt.

Als dit gegeven echt zo sterk werkt, en we kunnen op die manier onze geest gebruiken om ons lichaam en onze daden te sturen, dan kunnen we dit effect ook op andere vlakken gebruiken.

Om nog even in de medische wereld te blijven, werd het placebo-effect ook al uitgetest in een iets extremere vorm dan enkel met een pilletje. Zo heeft Dr. Bruce Moseley (VS) een reeks placebo-operaties verricht. Het ging om een vrij routinematige operatie ter behandeling van artrose in de knie. De patiënten werden plaatselijk verdoofd en hun knie werd (zoals bij de echte operatie) afgeschermd van hun gezichtsveld. De dokter ging zelfs zo ver in het nabootsen van de operatie, dat hij wat zat te duwen en trekken aan de knie van de patiënten, zodat zij door de schokjes toch echt wel het idee kregen dat ze echt werden geopereerd.
De placebo-operaties leverden dezelfde of zelfs betere resultaten op dan de echte operatie, zelfs op lange termijn!

Onze geest is dus een heel krachtig middel dat ons in staat stelt om grenzen te verleggen, en uit te groeien tot ongekende hoogtes.
Via het placebo-effect stimuleren we dit door eigenlijk onze geest "om de tuin te leiden". Stel je echter eens de ongekende mogelijkheden voor die we zouden kunnen bereiken wanneer we datzelfde effect zelf en onder controle kunnen verrichten, zonder externe factoren.

Een fantastisch voorbeeld daarvan is Roger Bannister:

Roger Bannister liep op 6 mei 1954 als eerste atleet ooit de mijl onder de 4 minuten.

Tot dan toe was iedereen er van overtuigd dat zo'n prestatie onmogelijk was. Dokters en wetenschappers beweerden dat je hart en je pezen het zouden begeven onder de enorme druk van zo'n inspanning. Trainers hadden geen enkele manier gevonden om atleten snel genoeg te laten lopen om die magische grens te doorbreken.

En de grens werd steeds magischer. Al meerdere lopers waren erin geslaagd om de 4 minuten grens te benaderen, maar allemaal waren ze totaal uitgeput gestrand boven de 4 minuten.

Bannister was anders. Hij legde alle overtuigingen naast zich neer, en was er absoluut zeker van dat hij vroeg of laat die grens zou doorbreken. Voor hem was het geen kwestie of hij het ging halen of niet, het was eerder een kwestie van wanneer het zou gebeuren.

Deze sterke mentale houding was compleet tegengesteld aan de beperkende gedachten van wetenschappers, dokters en trainers.

Heel sceptisch ingestelde personen kunnen nu misschien nog claimen dat Bannister een uiterst getalenteerd loper was, en het dus niets met zijn mentale ingesteldheid te maken had. Dat geloof wordt echter ontkracht door wat er zich na het record van 6 mei 1954 afspeelde:

In een periode van 7 maanden na deze datum, slaagden plots nog 37 andere lopers erin om ook binnen de 4 minuten te eindigen. Kijken we over de periode van 3 jaar volgend op dit record, dan slaagden er nog eens 300 lopers in om de grens te doorbreken.

Hoe is het mogelijk dat plots zoveel personen die magische grens konden doorbreken? Was er plotseling een nieuwe techniek opgedoken? Hadden de mensen zich plotseling enorm ontwikkeld?

Het antwoord is heel eenvoudig: de 37 atleten die binnen de 7 maanden na het record eveneens onder de 4 minuten doken, waren altijd al even capabel geweest als Bannister zelf. Het verschil zat in het feit dat de 37 overigen zich lieten leiden door het algemene geloof dat het een onbreekbare grens was. Pas wanneer het echt bewezen was dat het kon, veranderde ook hun mentale ingesteld naar de positieve benadering dat het wel degelijk mogelijk was. Bannister was er altijd al van overtuigd geweest, en dat maakte dan ook dat hij de mogelijkheid en de eer had om als eerste deze grens te doorbreken. In zijn dagboek schreef hij over deze dag als volgt:

Ik heb me mentaal heel precies en geconcentreerd voorbereid. Ik zorgde voor een "nu of nooit" attitude voor de wedstrijd, omdat ik wist dat wanneer ik deze attitude niet zou aannemen, ik zou vervallen in de mentale ingesteldheid die zo frequent voorkomt bij atleten: denken dat er altijd nog een volgende keer zal komen, en daardoor beslissen dat dit misschien niet de dag zou kunnen zijn.

Dit is een getuigenis van het feit dat je niet noodzakelijk de beste techniek of de beste houding, training of achtergrond moet hebben (Bannister was 'theoretisch gezien' ook niet de beste loper van de 37). Het geeft wel heel duidelijk weer dat het die personen zijn die bewust voor de juiste mentale ingesteldheid kiezen, die uiteindelijk ook het einddoel/succes zullen behalen!

Zulke positieve mindset, en dus de hoop en ingesteldheid dat dingen echt mogelijk zijn, maakt nu net het verschil. En dit niet enkel in het bereiken van extreme prestaties. Zelfs in het dagelijkse leven heeft dit enorme gevolgen. Zo heeft de Mayo Clinic van Minnesota na een grootschalig en langdurig onderzoek (800 personen werden gedurende 30 jaar gevolgd) aangetoond dat negatieve gedachten en pessimisme een even groot risico op vroegtijdig overlijden is zoals hoge cholesterol of zwaarlijvigheid. De positief/optimistisch ingestelde personen vanuit de onderzoeksgroep, leefden dan ook opmerkelijk langer.

Welke mindset we best aannemen, ligt dan ook voor de hand: zorg voor positieve gedachten, een optimistische kijk op het leven, en geloof dat het onmogelijke mogelijk is!

Want hoop doet leven!

En dat is dan nu ook bewezen.

.