We zijn allemaal bullebakken!

Als je een vraag stelt aan iemand, en die persoon negeert je volledig.
Wat denk je dan over die persoon? Heel positief zal het niet zijn...
En hoe voel jij je er dan zelf bij? De kans is groot dat je jezelf ook slecht voelt, want waarom wordt je nu zomaar genegeerd?

Het is een basisvorm van menselijke interactie waarbij als we een signaal uitsturen, we ook een signaal terug verwachten.
Het klinkt op zich heel logisch en banaal, en toch...
We vegen allemaal, en elke dag opnieuw onze voeten aan zulke basis omgangvormen!

Wanneer we rechtstreeks aangesproken worden - van mens tot mens - zal het allemaal nog wel meevallen. Spreek een wildvreemde op straat aan om de weg te vragen, en de kans is bijzonder groot dat je een antwoord zal krijgen.
Misschien is het niet het juiste antwoord, misschien is het niet het antwoord waar je op gehoopt had ("och, maar dat weet ik niet..."), misschien is het een heel kort en afwijzend antwoord (zoiets als "sorry...heb geen tijd..."), of misschien is het wel een doorverwijzing ("ga hier rechtdoor, en vraag het daar nog eens..."). Los van de vorm of de kwaliteit van het antwoord, kunnen we wel stellen dat er op z'n minst toch een interactie is geweest, en dat je wel weet hoe die persoon er in staat: je merkt direct aan wie je nog een tweede vraag kunt stellen, wie je beter met rust laat, wie je echt wil helpen, wie zomaar iets zegt,...
Het wordt je allemaal op slag helder door die eerste interactie.

Het klinkt allemaal zo logisch.
MAAR...

Wat ik me dan afvraag, is waarom we zulk gedrag logisch vinden wanneer er een echte, fysieke interactie plaatsvindt, maar het plots niet meer logisch vinden wanneer er een technologisch-medium als interface wordt gebruikt.
Waarom accepteren we het dat we niet al onze e-mails beantwoorden die een vraag bevatten?
Sterker nog, waarom is het volume van onze inbox een geaccepteerd excuus om niet alles te beantwoorden?
Waarom vinden we het logisch dat we mensen niet terugbellen nadat ze ons een bericht op onze voicemail hebben achtergelaten?
Waarom verwachten we bij een e-mail campagne dat slechts 20% van de verstuurde mails ook daadwerkelijk gelezen zal worden?

En als we dat dan toch als 'normaal' zien, waarom maken we het dan niet heel expliciet duidelijk?
Zo zou je een 'auto-reply' op je mailbox kunnen instellen die naar elke persoon die je een mail stuurt automatisch een antwoord terugstuurt:

Beste,
Bedankt voor je e-mail. De kans is zeer groot dat ik hem niet zal openen, noch zal lezen. De gelukkigen waarvan ik de e-mail wel zal lezen, hoeven daarom nog geen antwoord te verwachten.
Met vriendelijke groeten,

Dan zou je - net zoals bij iemand waar je de weg aan vraagt - op z'n minst direct weten waar je aan toe bent.
Maar die werkelijkheid ook expliciet uitspreken, vinden we dan weer te nadrukkelijk en te confronterend. Er zit tenslotte toch een echte persoon aan de andere kant...

En dat is nu net het punt!
Achter elke nieuwsbrief, achter elke e-mail, achter elk telefoontje, achter elke Tweet, achter elk smsje,... telkens zit er een echte persoon met verwachtingen aan de andere kant!






.