Mijn eigen onbevangen ik...

Wat zie of herken jij in bovenstaande figuur?

Voor er allerlei artistieke denkwegen of beweringen worden afgevuurd, het is een tekening gemaakt door mijn zoontje (net geen 2 jaar oud). En ik vind het prachtig!

Gedeeltelijk natuurlijk omdat het een tekening van mijn zoontje is, maar zeker omwille van de diepliggende betekenis die er in schuil gaat. De verklaring...


Nu mijn zoontje regelmatig zo een tekening maakt, doe je als ouder soms ook wel eens mee. Zoals het dan hoort voor 'grote mensen' probeer je dan iets te tekenen dat hij zou herkennen: een huisje, een bloem, een boom, een konijn,...
Ikzelf ben helemaal niet zo artistiek aangelegd en mijn teken kunsten zijn dan ook niet echt van een hoogstaande kwaliteit. Het verbaast me dan ook niet dat Tjorben mijn konijn niet als een konijn herkent. En tegelijk trekt hij er zich ook helemaal niets van aan. "Laat die papa maar tekenen", denk hij bij zichzelf, ik doe mijn ding wel.
Totaal onbevangen door vormen of figuren neemt hij z'n stiften in z'n handje, en gaat hij wild tekeer. Soms hele grote bewegingen, soms hele kleintjes. Soms veel van dezelfde kleur, soms maar een paar lijntjes. Is het toeval of lijkt het een doordachte opbouw naar een finaal meesterwerk?

Als je hem bezig ziet, krijg je zelf ook zin om je gebondenheid aan vormen en figuren over boord te gooien, en zelf ook op gevoel de stift het werk te laten doen.

Heb je dat na je kindertijd nog eens geprobeerd?
Dan daag ik je uit...neem een blad blanco papier, een stift of balpen, en ga gewoon eens heel onbevangen te werk.
Het is aartsmoeilijk!

Ikzelf slaag er niet in om op een even onbevangen manier met de stiften te werk te gaan. Mijn "onbevangen" tekeningen zien er gekunsteld uit. In de wilde krollen verschijnt ongewild een patroon, alsof ik gevangen zit in een keurslijf van wat recht en krom is.

Die "alsof" in de vorige zin zou ik eigenlijk mogen weglaten. Het is niet "alsof", het is werkelijk zo!
Als kinderen zijn we allemaal onbevangen. Maar vanaf we geboren worden, worden we dag na dag geconditioneerd door alles wat er rond ons heen gebeurt. Van onze ouders krijgen we normen en waarden mee, op school leren we wat juist en fout is. En uiteindelijk zijn we opgegroeide volwassenen die een hele hoop kennis en wijsheid hebben meegekregen, maar jammer genoeg ook voor een heel groot deel de verbinding met onze eigen, onbevangen ik zijn verloren.

• Doen we de job waar we als klein kind altijd van gedroomd hebben? Of doen we de job die ons geconditioneerd juist lijkt?
• Leven we het leven dat we echt willen leven? Of leven we om te eindigen naar het voorbeeld van onze ouders?
• Dragen we de kledij waar we ons goed in voelen? Of kleden we ons zoals onze leraar Frans het ons heeft aangeleerd?

Uiteindelijk weten we allemaal wel wat ons echt gelukkig zou maken. Maar we zijn geconditioneerd om afstand te nemen van onze eigen, onbevangen ik.
Hiermee zeg ik niet dat het slecht is om geconditioneerd te zijn. Hiermee zeg ik dat het doorschieten in of het ene of het andere wel eens heel belemmerd kan werken voor je eigen geluk.
Wat meer terugkeren naar de kern van jouw eigen systeem, zou voor velen een hele grote verademing zijn in de zoektocht naar hun eigen geluk!

En wanneer je even onbevangen tekeningen kunt maken als een tweejarig kind, dan denk ik dat je terug heel dicht bij je eigen kern komt.

Bedankt Tjorben, om ons uit je onschuld weer een stukje wijsheid mee te geven...

.