Ben ik een freak of gewoon anders?

In het blogstukje van 28 juni 2011 met als titel "Unquestioned assumptions" (http://inspiflectie.blogspot.com/2011/06/unquestioned-assumptions.html) kon je het filmpje bekijken van Derek Sivers met de titel "Weird, of just different?".
De verwondering die wij kunnen hebben bij dingen die ons onbekend zijn, wordt zo mooi tot uiting gebracht.
In dat blogstukje heb ik die verwondering herleid naar het feit dat ieder van ons heel veel aannames doet vanuit zijn dagelijkse ervaringen, en daardoor een bepaalde indeling gaat maken tussen 'normaal' en 'anders', waardoor weer een stukje van de realiteit verloren gaat.
Die gedachtekronkel moet ik nu niet meer herhalen.

Vandaag wil ik het hebben over het feit dat ik die 'theorie' net aan den lijven heb mogen ondervinden.

Dus, een praktisch verhaaltje over een zonnige, goudgele, oktober-zondagmorgen, een fietskar en fantastische papa-zoon-relatie...

Zij die net iets meer over mij weten, weten al wel langer dat ik vroeger heel intensief met atletiek ben bezig geweest. Het atleet zijn, en het lopen is iets waar ik zodanig hard door gebeten ben, dat ik het ook nooit meer zal kwijt raken. Vandaag de dag ga ik dan ook nog regelmatig een eindje lopen.

Daarnaast hebben jullie in deze blogstukjes ook al mogen ontdekken dat ik de fiere papa ben van een fantastisch zoontje. Ik zou dan ook liefst zo veel mogelijk tijd met hem doorbrengen en zoveel mogelijk dingen met hem samen doen.

Bovenstaande 2 zaken zitten heel diep in mijn hartje, en zijn eigenlijk een stukje van wie ik als persoon ben. Mensen zijn complexe wezens, dus ligt het niet altijd voor de hand om bepaalde dingen die we echt graag doen te combineren.
Zo is dat ook met het lopen en tijd doorbrengen met mijn zoontje. Het is of het een of het ander. Of dat is dat toch nog totdat Tjorben groot genoeg is om eventueel mee te rijden op z'n fietsje of nog later om gewoon mee te lopen. Maar zover zijn we nog lang niet. Tot dan zal het dus een kwestie van keuzes maken blijven...tenzij...ik het toch op een of andere manier zou kunnen combineren.

En jawel hoor! Lang leve de Croozer Kids for 2 in stroller uitvoering!
Dankzij deze "omgebouwde" fietskar kan ik de 2 zaken combineren: lopen en tijd doorbrengen met m'n zoontje!

Vanuit mijn perspectief een heel "normale" keuze om dit te doen.
Voor andere mensen bij wie één van de twee punten niet zo diepgeworteld zit, zal dit misschien wel meer een "eigenaardige" keuze zijn.

Het is in elk geval wel een feit dat weinig mensen dit initiatief nemen. Persoonlijk heb ik het zelf nog maar één keer gezien.
Dat we op deze zonnige oktober zondagmorgen dus een raar fenomeen waren voor al die mensen die de warmte van hun huiskamer hebben moeten verlaten om hun hond uit te laten, of met moeite uit hun bed gerold waren om de strijd voor de zondagse koffiekoeken aan te gaan, dat was wel duidelijk...

Er waren evenveel reacties als dat er personen waren die ik voorbij gelopen ben:
Sommigen keken me aan met sprekende ogen en verweten me bijna ik m'n zoontje meezeulde in mijn eigen tijdverdrijf.
Anderen vonden het dan weer een schattig voorbeeld van een papa-zoon-moment.
Uiteraard waren er ook mensen die er geen bijzonder gevoel of uitdrukking bij hadden.
En weer anderen waren helemaal verkocht (met als hoogtepunt iemand die tegen zichzelf zei: "ma zie die kleine").

En op het moment dat ik met zoontje en stroller een andere fanatieke jogster voorbij liep die een loopje met haar hond aan het maken was, dan werden de reacties helemaal leuk!
Zelfs automobilisten vertraagden en keken met grote ogen hoe de ene met z'n kar die andere met haar hond voorbij ging.


Ook hier gaat het er dus helemaal niet om of het nu "goed" of "fout" is, het gaat er vooral om hoe je in het leven staat. Hoe kijk jij naar 'opmerkelijke' of 'nieuwe' dingen?
Laat je je verrassen zoals een klein kind dat voor het eerst het circus ziet toekomen?
Sta je eerder met een grazende blik van een koe naar de voorbijrijdende trein te gapen?
Krijgt het een afkerige blik omdat het 'anders' is?

En daarnaast dringt de vraag zich op in hoeverre jij jezelf kunt verplaatsen in de wereld van een ander.
Wat voor jou misschien wel als "heel raar" wordt ervaren, kan voor de ander als "heel normaal" worden gezien.
Of om het heel concreet te maken: wat ik een fantastisch moment vond van dingen te kunnen combineren en waar ik zowel genoten heb van het lopen als van tijd met m'n zoontje door te brengen, werd door diegenen die mij als "freak" bestempelden duidelijk helemaal anders beleefd.

Maar zelfs al bestempelen ze mij als freak, daar maak ik me niet te veel zorgen over.
Nike maakte trouwens al jaren geleden reclame met de slogan:

Runners are freaks, they don't behave like normal people, they don't dress like normal people!

Dus ja, ik herken me er wel in!
En dit is dan nog klein bier tegenover wat andere papa's over hebben en doen met hun zoon(tje).
Laat je inspireren door dit fantastische verhaal van een vader die samen met z'n zoon de Ironman aflegt, en wie weet, wat ga ik nog allemaal met m'n zoontje doen...




.