Leren van een éénjarige!

Afgelopen weekend zat ik te kijken naar hoe mijn zoontje aan het spelen was. Wat ik zag was eigenlijk verbluffend! Als je goed naar een spelend kind kijkt, dan doen ze veel meer dan enkel op een amusante manier de tijd doorbrengen.
Het spelen is heel duidelijk een manier van ontdekken en van dingen uittesten. Spelen is dus leren!
Hiermee vertel ik zeker niets nieuws, en over het spelenderwijs leren is al heel veel geschreven en gepubliceerd. Het is echter een hele belevenis om het naast de theorie ook eens echt in de praktijk te zien gebeuren.
En dat, samen met een paar vertaalslagen naar de "volwassen wereld" wil ik graag met jullie delen.

Het verhaal gaat over Tjorben (net 1 jaar) en zijn trommelstokje.
In het afgelopen jaar heeft Tjorben al gigantische stappen afgelegd. De evolutie van een pasgeboren baby naar een éénjarig kruipertje dat bijna kan stappen is fenomenaal.
In dat jaar heeft hij zichzelf allerlei handelingen en vaardigheden aangeleerd. Dat begint bij kleine dingen die eigenlijk helemaal niet zo spectaculair zijn. Bijvoorbeeld het vastgrijpen van allerlei voorwerpen. En zelfs in zo'n eenvoudige handeling zit er nog een evolutie van grote blokken naar kleinere voorwerpen.
Een ander vermogen dat hij heeft ontwikkeld is het ruimtelijk inzicht, en de wetenschap dat de wereld rond hem een 3D wereld is met allerlei vormen, openingen, hoekje en bakjes. En net zoals met het grijpen zit ook hier weer een evolutie in. Wanneer hij voor het eerst in voorwerpen geïnteresseerd was, was een voorwerp gewoon "weg" als het buiten zijn zicht verdween. Nu weet hij al heel goed dat het voorwerp niet "weg" is, maar ergens in of onder zit.
Op zich allemaal kleine stapjes dat zo'n baby in het eerste levensjaar doormaakt. Stapjes die geleidelijk komen en elkaar in sneltrein tempo opvolgen.

Wat er nu echter zo spectaculair is, is het feit dat al die ontwikkelde inzichten en vaardigheden zich beginnen samen te smelten tot een complex geheel van bewust handelen.
Zo was Tjorben op zijn favoriet Pooh-wagentje aan het rondrijden, en zag hij plots een trommelstokje ondersteboven door een opening in een houten plaat steken. Als ontdekkingsreiziger van zijn nog beperkte wereldje leek dat weer iets zeer interessants. Hij rolde er naartoe, en nam het trommelstokje bij het uitstekende uiteinde vast en trok het langzaam uit de opening. Dan had hij het trommelstokje uiteraard ook omgekeerd vast, en besefte heel goed dat hij zo niet kon trommelen. Dus verpakte hij het stokje met 2 kleine en precieze bewegingen totdat hij het trommelstokje juist bij het uiteinde vast had, en het bolletje vooraan volledig klaar stond om een knallend trommelsalvo weer te geven.

Vermits de wereld zoveel interessante dingen tentoon spreidt, kun je natuurlijk niet te lang geïnteresseerd blijven in dat ene trommelstokje. Klaar dus om naar iets anders door te rollen. Alleen ging hij het trommelstokje wel terug opbergen waar hij het gevonden had. Dus bracht hij het trommelstokje terug naar de openingen in de plank. Wat uiteraard niet ging, want het stokje past er alleen in als je het omgekeerd erin steekt.
Even dit zelf aan den lijven ondervinden, en dan met opnieuw 2 heel precies uitgevoerde verpak en draaibewegingen het stokje vastpakken bij het bolletje, en met grootse precisie het uiteinde mooi in het gaatje steken om het daarna met een vlotte handbeweging er langzaam helemaal in te duwen.

Tegen dan vond ik het schouwspel zodanig indrukwekkend en boeiend dat ik er de camera had bijgenomen en bovenstaande foto nam. Daarop zie je hoe Tjorben het trommelstokje heel voorzichtig en precies (en van op zijn Pooh-wagentje) terug in het gaatje duwt.

En met deze korte vertoning demonstreert Tjorben als éénjarige peuter de volledige essentie van talentontwikkeling en training, net zoals het ook prachtig verwoord wordt in het boek Toyota Talent.

(zie ook: http://www.amazon.com/Toyota-Talent-Developing-Your-People/dp/0071477454)

In dit boek wordt onder andere de "Breaking Down the Job" methode beschreven, waarbij een job wordt afgebroken in elementaire deeltjes om dan die elementaire deeltjes eerst onder de knie te krijgen alvorens het geheel van handelingen en taken aan te pakken.

Op zich heel logisch, en toch zondigen we hier allemaal wel tegen als we iets willen doorleren.

Bij strikt uitvoerende taken is het misschien nog logischer en zondigen we er wat minder tegen. Zo weten we allemaal wel dat je eerste met een nagel en een hamer overweg moet kunnen alvorens je een volledig kast kunt timmeren.

Bij minder tastbare jobs ben ik ervan overtuigd dat we dit bijna nooit toepassen. Want hoe is jouw functie op te splitsen in elementaire deeltjes die je apart kunt trainen en oefenen?

Nochtans is dit precies wat Tjorben uitvoert (en daar is hij zeker niet de enige éénjarige in). Alle elementaire handelingen gedurende een jaar lang trainen en oefenen, om daarna alles te laten samensmelten tot een indrukwekkend vlot geheel!
Bovendien doet hij dit alles met het grootste plezier, want voor hem is de wereld een grote speeltuin.

Dus als we denken aan training en ontwikkeling van onszelf en de medewerkers in onze bedrijven, hoe zorgen we dan voor het trainen en ontwikkelen van de elementaire deeltjes alvorens ons te focussen op het geheel? Hoe zorgen we ervoor dat het trainen en ontwikkelen even plezierig is als het spelen van een kind?
En moet de Training & Development Manager van een bedrijf dan niet de grote Speel-Manager zijn?

Of kort gezegd, wat wij nog kunnen leren van een éénjarige!


.