Je schaduw

Zou je meer kunnen zijn dan wat je nu bent?
Zou je meer uit het leven kunnen halen dan wat je nu doet?
Ben jij slechts een schaduw van jezelf?

Waarom wordt een schaduw altijd als minder aanzien dan het origineel?

Hans Christian Andersen denkt daar helemaal anders over.

In zijn sprookje “De Schaduw” neemt hij je mee in een prachtig verhaal over persoonlijke ontwikkeling, en wat jij zou kunnen zijn of zou kunnen worden.

Ik neem jullie even mee op deze boeiende reis:

Er was eens, heel lang geleden, een zeer geleerde persoon die elke avond bij kaarslicht nog wat zat te lezen op zijn balkon. Door het licht van de kaars viel zijn schaduw helemaal tot aan de overkant van de smalle straat. Het leek wel of zijn schaduw op dat andere balkon ook wat zat te lezen.

Elke avond vroeg de geleerde zich af wie of wat er nu precies leefde in dat tegenoverliggende huis, want hij zag er nooit beweging of nooit licht.
Als zijn schaduw nu maar eens een eigen leven had, dan kon die via de terrasdeur naar binnen gaan, het huis verkennen, en alles komen vertellen.

De geleerde speelde even met het licht en zijn positie, en het leek wel alsof zijn schaduw echt naar binnen liep. Lachend met zichzelf doofde de man de kaars en ging slapen.

De volgende ochtend ontwaakte onze geleerde man, en tot zijn grootste verbazing had hij helemaal geen schaduw in de ochtendzon!
Dat was ondenkbaar! Zoiets bestaat niet!
Hij moest terugdenken aan de vorige avond…nee, dat kan toch niet dat zijn schaduw echt aan de overkant naar binnen zou zijn gelopen…
Hij verdrong de gedachte, want zoiets bestaat toch helemaal niet! Maar daarmee had hij zijn schaduw nog helemaal niet terug.

Gek wordend van onwetendheid en bang van alle reacties wanneer hij zonder schaduw over straat zou lopen, vluchtte hij naar een plaats waar de zon zo min mogelijk scheen, en hij leefde verder als een kluizenaar. Hij verschool zich van alles en iedereen, bang om ontdekt te worden…zonder schaduw…

Op een dag, vele jaren later, werd er plots op zijn deur geklopt. Iets dat in jaren niet meer was gebeurd. De geleerde, ondertussen al bijna weggekwijnd in eenzaamheid, sleepte zijn lichaam naar de deur.
Een fiere, stralende en welgevormde heer stond voor zijn deur. Het leek wel of de geleerde hem herkende, en toch had hij deze man nog nooit eerder gezien. De man aan de deur bekeek de geleerde zeer goed, en lachte hem met een brede glimlach toe. “Mijn meester”, sprak de man tot de geleerde, “na zoveel jaren van zoeken, heb ik je eindelijk gevonden!”.

De geleerde keek hem vragend aan. “Herken je mij niet meer?”, vroeg de man. “Ik ben het, je schaduw!”.
”Ik ben gans de wereld rond gereisd om je te vinden. Herinner je het niet meer? Die ene avond op het balkon. Je wou zo graag dat ik het huis aan de overkant van de straat ging verkennen en hebt me binnen laten lopen. Ik heb heel het huis toen verkend, maar toen ik terugkwam was jij al weg, en ook het kaarslicht was uit waardoor ik niet meer tot bij jou kon komen.”

“Vanaf dan heb ik me groot gemaakt en klein gemaakt, in allerlei anderen hun schaduw meegelopen, heel de wereld afgereisd, Prinsen en Prinsessen ontmoet, zoveel gezien, zoveel geleerd,…en dat allemaal om jou terug te vinden!”

De geleerde kon zijn oren niet geloven. En de schaduw had het moeilijk om zich nog neer te leggen bij deze weggekwijnde figuur.
Hij vroeg zijn meester om de vrijheid, want klaarblijkelijk was er niet meer de ‘perfect match’ tussen hen die er vroeger als natuurlijk wel was.

De schaduw was geëvolueerd, en was meer geworden dan de meester zelf.

 

In vogelvlucht doorheen het sprookje van Andersen.
En dat brengt me tot één slotvraag: In hoeverre ben jij de schaduw of de meester van je eigen leven?
Blijf je eindeloos volgen, of evolueer je verder dan wat er ooit voor mogelijk zou worden geacht?

De keuze is aan jou!
En kies dan voor je eigen geluk, een gans leven lang!