The Happiness Factory Blog

dinsdag 27 oktober 2015

Hoe gaat het met jou?


Eind augustus schreef ik de blog "Waar zit die reset-knop??". Het stukje werd goed gelezen, en er kwamen best veel reacties. Er zat wel een opmerkelijke rode draad doorheen al de reacties: er werd vooral veel medelijden en steun betuigd.
Opmerkelijk, want in de post staat duidelijk geschreven: "Voor mezelf heb ik er dan ook vertrouwen in dat ik snel terug de juiste golf te pakken heb". En nu terugkijkend, bleek dat ook zo te zijn!

Toch wekt een uiting van kwetsbaarheid blijkbaar direct een reactie op die mensen in een soort van motiverende/stimulerende modus brengt, en tracht om jou zo snel mogelijk terug 'happy' te krijgen... alsof er geen ruimte mag zijn voor echtheid en twijfel.

Datzelfde zag ik deze week opnieuw gebeuren. Mensen vroegen me hoe het met me gaat, en dan geef ik graag een eerlijk, echt en oprecht antwoord: "het is best spannend, en soms durft de twijfel dan wel eens in te slaan", is dan zo'n beetje de kern van mijn antwoord, wat ik telkens ook breder kader door de achtergrond mee te geven: "ik sta namelijk op het punt om 2 nieuwe programma's te lanceren, programma's die zéér dicht bij mezelf liggen, en waar ik streef naar een maximale transformatie bij de deelnemers door er zelf voor de volle 200% helemaal echt in te staan".
Opnieuw triggert dat een modus van motivatie, want ik krijg dan steevast antwoorden zoals: "ik ben er van overtuigd dat het je wel zal lukken!".
Tja, het zal je misschien verbazen, maar ik heb die overtuiging ook! Want waarom zouden twijfel en vastberadenheid of overtuiging niet kunnen samengaan?

Er is zo'n beetje een maatschappelijke tendens die van ons verwacht dat we altijd zeker en sterk zijn.
Als papa ben ik de leider van mijn kroost, professioneel leid ik mijn eigen business, en naar familie en vrienden ben ik een sterke persoonlijkheid. En toch, af en toe, bij het vallen van de avond, wanneer de geluiden doffer en zachter worden en ik even alleen in het gezelschap van mezelf ben, durven er al wel eens vraagtekens, zorgen of twijfels de kop op te steken.
Maar moet ik daarom gemotiveerd worden? Moet ik die gevoelens dan onderdrukken en wegsteken?
Soms willen die gevoelens ook wel eens gewoon gehoord worden.
En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dat alleen bij mij zo is.

Misschien maakt dat wel het verschil tussen de mensen die echt met jou verbonden zijn, en met wie je gewoon een vluchtige link hebt. Bij echte verbondenheid krijg je een luisterend oor en de tijdelijke steun van een schouder. Bij een vluchtige link krijg je motivatie.

Wel, soms hebben we die motivatie niet nodig, en wil een mens gewoon eens gehoord worden.
Mijn oproep aan ieder van ons is dan ook simpel: als je vraagt hoe het met iemand gaat, wees dan bereid om eens écht te luisteren.
En wanneer je geen tijd, zin of aandacht hebt om écht te luisteren, dan 'cut the crap' en sla die valse beleefdheidsvraag over.

Ik ben voor volledige échtheid, dus, hoe gaat het met jou?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten