De verborgen helden van de NMBS

De NMBS krijgt heel wat kritiek te verwerken: treinen die te laat zijn, onvriendelijkheid aan de loketten, weinig hulpvaardigheid voor ‘verdwaalde’ reizigers, slecht onderhouden infrastructuur, …
Al is dat natuurlijk een weerspiegeling van de grootste gemene deler.

Binnen elke populatie – hoe slecht hun algemene reputatie ook is – zullen er altijd wel uitzonderingen zijn. We zijn echter getraind om die ‘uitschieters’ echt als uitschieters te zien, en laten hen niet toe om een invloed te hebben op de populatie. Puur vanuit wiskundig standpunt zijn er binnen de statistiek zelfs rekenregels die je kunt hanteren om ‘uitschieters’ op “verantwoorde” wijze uit je metingen te halen.

Nochtans zijn het net die ‘uitschieters’ die een heel boeiend verhaal kunnen vertellen. En dit is zo’n verhaal…

Een vrijdagavond in Antwerpen-Centraal rond het spitsuur. Iedereen haast zich naar huis. Volle treinen rijden af en aan. Allemaal mensen die nog maar één doel voor ogen hebben: hun weekend zo snel mogelijk laten beginnen.

Mijn weekend was al enkele uren vroeger gestart, want ik had Tjorben beloofd om hem na school nog even mee naar de dierentuin te nemen. En omdat hij zo’n fan is van treinen, gingen we na de diertjes ook nog even treintjes kijken.

Wanneer we zelf ook terug huiswaarts keerden, passeerden we langs een wafelkraam, en ik moet toegeven dat de wafels er verrukkelijk uit zagen en de geur me deed watertanden. Begrijpelijk dus dat Tjorben even aan m’n hand trok en met z’n andere hand naar het kraam wees.
Als plichtsbewuste ouder, actief begaan met zijn gezondheid en opvoeding, knielde ik voor hem neer, en wou hem in alle rust uitleggen dat het geen goed idee was om nu een wafel te eten.

Nog voor ik de eerste klanken kon uitstoten, knielde er ook een andere persoon naast ons. Een man in een fluo geel werkpak van de NMBS. “Wou hij een wafel hebben? Wel, wacht hier even, ik heb er boven nog een liggen. Ik zal ze even gaan halen.”
Totaal overrompeld door zijn goedheid en vrijgevigheid, kon ik moeilijk anders dan de man laten begaan. Hij verdween in de massa, en kort daarna kwam hij terug met een mooi verpakte wafel.

Tjorben nam het met plezier aan, antwoordde flink op de man zijn vraag hoe hij heette, en gaf hem een krachtige high-five ter bedanking. Ook ik bedankte de man uitgebreid voor zijn vrijgevigheid, en de glimlach van de man liet duidelijk blijken dat hij minstens even hard genoot van het moment als Tjorben en ik.
Daarna verdween hij terug in de drukte van het station.

Een uniek moment dat ik graag op film had vastgelegd. Een bubbel van rust, vriendelijkheid,  vrijgevigheid, van geven en delen, zomaar in het midden van Antwerpen-Centraal tijdens de avondspits, alsof tijd en ruimte voor ons drieën even niet meer bestond.

Deze man heeft die vrijdag veel meer gedaan dan zomaar gaan werken. Terwijl we hem totaal niet kennen, en de kans bijzonder klein is dat we hem ooit nog gaan terugzien, heeft hij voor ons – op een zeer eenvoudige wijze – het verschil gemaakt. En dat deed hij duidelijk met heel veel plezier!

En jij? Hoe ga jij voor iemand het verschil maken?