De complexiteit van de eenvoud

“Wat ik doe? Klimmen.
Wat ik respecteer? De Everest.”

Een quote (van Anatoli Boukreev, een Russisch bergbeklimmer) die eerder deze week op de kalender verscheen.

Over deze quote heb ik nog wat verder zitten nadenken, en vooral over de vraag hoe eenvoudig je jezelf en je doelen kunt voorstellen.

Veelal hebben we de neiging om bestaande systemen steeds complexer te maken. Op technisch vlak kun je dat eenvoudig aantonen met automatisaties. Denk bijvoorbeeld aan je eigen garagepoort. Op zich een heel eenvoudig systeem. Vanaf we het gaan automatiseren, maken we het systeem heel wat complexer door er sensoren en motoren aan toe te voegen.
Het gebruiksgemak is dan uiteindelijk misschien wel hoger (je hoeft enkel maar op een knopje te drukken), maar de totale complexiteit is wel toegenomen.

Datzelfde zie je ook op veel grotere schaal bij industriële automatisaties. Robots, PLC’s, computersturingen, etc, worden allemaal toegevoegd ter bevordering van het gemak en/of de productiviteit.

Niet dat ik tegen zulke initiële automatisaties ben. Maar wat meestal volgt na zo’n eerste automatisatie is een reeks aanpassingen van dingen niet toch niet helemaal blijken te werken, of nog extra afgezekerd moeten worden. Hiervoor gaan we dan weer nieuwe elementen toevoegen, nieuwe sensoren, een apart programmaatje dat er nog naast draait om nog iets extra op te volgen,…
Kortom, het systeem wordt steeds complexer.
Nochtans komen de beste resultaten in zulke ‘bijschaaf-activiteiten’ veelal vanuit ingrepen die het geheel terug herleiden naar hun essentie en hun eenvoud. Dat noemen we dan innovatief.

Datzelfde zie ik ook gebeuren wanneer we over onszelf praten en onze eigen doelen trachten vast te leggen.

We beginnen met iets dat wel bij ons past. Maar dan stelt er iemand een vraag, en voelen we aan dat het toch niet helemaal voor de volle 100% jezelf omschrijft, dus ga je iets toevoegen. Ook dat is weer niet helemaal wat het zou moeten zijn, dus voeg je weer iets toe,…
En vooral wanneer je beseft dat wanneer je een focus aanbrengt, je dan – per definitie – het overige wat niet binnen die focus valt, eigenlijk uitsluit. Zulke keuze kan dan weer als een beperking aanvoelen waardoor je er toch weer iets bijvoegt.
Een oneindige cyclus waarbij je uiteindelijk nog moeilijk kunt overzien waar je eigen essentie nu weer zit.

Vandaar dan ook mijn vraag:
In hoeverre ben jij in staat om de complexiteit van je eigen leven, en jouw activiteiten te verwoorden in een paar eenvoudige zinnen?

Op zich een zeer moeilijke opgave.
Wanneer je er echter in slaagt, dan geeft het je zeer veel focus, richting en rust in je leven.
Je weet dan tenslotte perfect wie je bent, waar je voor staat, en waar je het heen wil brengen.

Dus wat is jouw ‘statement’?