The Fun Theory

Het filmpje geeft duidelijk de slogan "Fun can obviously change behaviour for the better" weer.
En het resultaat van deze vuilbak liegt er ook niet om: er kwam 41kg meer vuilnis in deze vuilbak terecht dan in een 'normale' vuilbak.

Voor mensen die dagelijks met (gedrags)verandering bezig zijn, zou dit dan toch wel een fantastische oplossing zijn: maak voor de dingen die je wilt veranderen een zo aantrekkelijk en leuk mogelijk alternatief, en de verandering zal zichzelf doorzetten.
Zou het werkelijk zo simpel zijn?

Ook een ander filmpje geeft hetzelfde resultaat:



66% meer mensen nemen plots te trap wanneer hij omgetoverd werd tot een piano!

In elk geval spectaculaire resultaten!

Er zit jammer genoeg een addertje onder het gras. Bij situaties zoals deze twee voorbeelden, treedt er namelijk een gewenningsverschijnsel op. In het begin is het een nieuwe prikkel die we krijgen. Iets dat we nog niet kennen, iets dat ons laat spelen, iets dat ons een beetje met verbijstering laat staan kijken. En aan de nieuwe prikkel kunnen we dan uiteraard niet weerstaan. We willen het uitproberen, we willen het testen, we willen het onderzoeken, we willen het ons eigen maken.
Jammer genoeg zorgt dat nu net voor de gewenning. Eenmaal het nieuwe eraf is, zal het ons niet blijven stimuleren. De vuilbak zal in onze perceptie opnieuw vervallen in een 'normale' vuilbak, en het fluitende toontje dat er bij hoort, zullen we uiteindelijk zelfs niet meer opmerken, of misschien begint het ons wel te vervelen. Bijvoorbeeld als je elke morgen op weg naar je werk over de pianotreden loopt terwijl je dan net in een telefoongesprek zit.

Een echt duurzame oplossing om het gedrag definitief te veranderen is het dus niet.
Kraak ik hiermee deze Fun Theory helemaal af? Uiteraard niet! Als je kijkt naar het kinderlijke enthousiasme dat deze kleine aanpassingen en installaties opwekken bij de mensen die er gebruik van maken, dan kunnen we hier alleen maar blij om worden. We mogen eventjes terug spelen en ontdekken, en dat is nu eenmaal goed om uit de sleur van het dagelijkse leven te geraken en even met een nieuwe blik naar dezelfde realiteit te zien.
En daar schuilt voor mij wel de kracht van The Fun Theory: dagelijkse dingen die plots een unieke toets krijgen waardoor ze helemaal niet meer dagdagelijks zijn. Hierdoor gaan we dan nog eens stilstaan bij de dingen die we anders als normaal aanzien, en deze reflectie kan dan weer de aanleiding zijn van een verandering die wel blijvend is.
Als bijvoorbeeld iemand geprikkeld wordt door de diepste vuilbak, en daardoor al het vuil uit de omgeving haalt om de vuilbak volledig uit te testen, dan brengt hem dat misschien wel tot het inzicht dat hij de volgende keer best ook zijn vuil in de vuilbak gooit (zelfs al is het dan een ordinaire vuilbak).

Met The Fun Theory wordt er dus als het ware gespeeld op het vergroten van de succesbeleving van een nieuwe handeling. En als je bij iets nieuws direct succes ervaart, dan is uiteraard de kans groter dat je dat ook blijft doen. Je creëert in je verandering dus eigenlijk een paar "quickwins" om zo het pad te effenen voor een meer doorgedreven en diepere verandering.

Een soortgelijke insteek komt er wanneer je van de beste weg ook de eenvoudigste weg maakt. Wil je bijvoorbeeld dan mensen een bepaald formulier invullen, wel, maak dat invullen dan eenvoudiger dan alle andere opties die er zijn met dat formulier (en het dus ook eenvoudiger maken dan het bijvoorbeeld weg te smijten).
Spelen op eenvoud is hier echt wel belangrijk, want je zou er zo ook voor kunnen zorgen dat je de andere alternatieven begint te ontraden door die zeer ingewikkeld te maken. In dat geval neemt de totale complexiteit alleen maar toe, waardoor het al zeer sterk begint te lijken op kiezen tussen de pest of de cholera, en dat is niet echt een aantrekkelijke keuze.

Wat we in de filmpjes ook terugvinden, is het feit dat we als mens eigenlijk wel worden aangetrokken door nieuwe dingen, en dus door verandering. Langs de andere kant is verandering heel bedreigend wanneer ze ons dwingt om uit onze comfortzone te komen. En dat is een dualiteit waar we allemaal mee geconfronteerd worden: ergens zijn we nieuwsgierig en willen we wel veranderen, en tegelijk hebben we een bijna panische angst om onze veilige haven te verlaten.
Fun en plezier zal daar zeker bij kunnen helpen om die eerste stapjes aantrekkelijk en leuk te maken. Het echte werk moet daarna nog wel beginnen...

Laat je daar echter niet door afschrikken, want Rome werd ook niet op één dag gebouwd. Dus als we van elk veranderingsstapje kunnen genieten en er plezier aan beleven, dan blijven we stappen tot we ons doel bereikt hebben!

En om af te sluiten, en omdat het toch gewoon leuke filmpjes zijn, doe ik er nog eentje bij: